"Too many pieces of music finish too long after the end."
Κάπου είχα διαβάσει, νομίζω σ' ένα άρθρο του Νίκου Δοντά στην "Καθημερινή", ότι ο 20ος αιώνας, άρχισε για την κλασική μουσική ως μια ενιαία θρησκεία που πάρα πολύ γρήγορα χωρίστηκε σε διάφορα δόγματα. Με προβλημάτιζε πάντα αυτή η άποψη κ ακόμη βέβαια με προβληματίζει.
Πριν από λίγο, έστειλα ένα e-mail στο Μαύρο Γάτο ( για να τον πειράξω βέβαια) με το εξής σχόλιο : "Το πηδήξετε το μπλογκ. Είναι ΑΥΤΟ κλασική μουσική; Αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντηθεί :-)) "
Πιστεύω ότι όλοι οι συνθέτες του 20ουαι βασικώς έπρεπε να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους απέναντι στο εξής ζήτημα . Πώς θα αντιμετώπιζαν το θέμα " τονικότητα". Θα σενέχιζαν να χτίζουν τη μουσική πάνω σε σημεία-κλειδιά κ το κυριότερο, θα κρατουσαν την κλασική ιεραρχία των κλειδιών;
Νομίζω ότι πλην ορισμένων εξαιρέσεων κράτησαν την κλασική φόρμα τη στιγμή που τους απασχόλησαν άλλα πράγματα.
Περιττό ίσως να πω ότι για μένα ο 20ος αι παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνο στις στιγμές του που επέδειξε απόλυτη συνέπεια προς τις αρχές της τονικότητας κ περπάτησε δηλαδή πάνω σε κλασικές φόρμες.
Τα υπόλοιπα, τα έχω ίσα με το fusion. Τα ακούω ακαδημαικά κ ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω επιθυμήσει να ακούσω Derek Bailey ή Jοhn Cage κ αναρρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος από σας που γυρνάει κουρασμένος από τη δουλειά του κ βάζει να ακούσει John Cage. Αντιθέτως, πολύ συχνά, αποζητώ να ακούσω ένα από τα "χαρισματικά παιδιά" του 20ου αι, τον Στραβίνσκυ, ο οποίος ασχολήθηκε περισσότερο με το ρυθμό παρά με τη φόρμα.Περιέργως πως συχνά βάζω να ακουσω Philip Glass αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη συζήτηση.
Ανεβάζω το "Les Noces" γιατί πρόκειται για μια σπάνια ηχογράφηση σε δισκο βινυλίου τον οποίο κάποιος είχε την καλωσύνη να μου περάσει πρώτα σε mini disc κ μετά μέσω της κάρτας ήχου το πέρασα στο pc. Την ορχήστρα της Columbia Records τη διευθύνει ο ίδιος ο Στραβίνσκυ κ πιανίστες είναι οι: Samuel Barber, Aaron Copland, Lukas Foss, Roger Sessions.
Quite a team, έτσι;
Το έργο αυτό έχει βέβαια κάποια ιστορία στο πώς εξελίχθηκε. Δεν ξέρω αν σας ενδιαφέρει να γράφουμε τέτοια ή αν μπορείτε να τα βρείτε αλλού. Εγώ πάντως δεν έχω πρόβλημα.Τα μέρη τ'ανέβασα ένα- ένα δεν ξέρω αν έκανα καλά.
1. Tableau 1: The Bride's Chamber.
2.Tableau 2: At the Bridegroom's.
3. Tableau 3: The Bride's Departure.
4. Tableau 4: The Wedding Feast.
Πριν από λίγο, έστειλα ένα e-mail στο Μαύρο Γάτο ( για να τον πειράξω βέβαια) με το εξής σχόλιο : "Το πηδήξετε το μπλογκ. Είναι ΑΥΤΟ κλασική μουσική; Αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντηθεί :-)) "
Πιστεύω ότι όλοι οι συνθέτες του 20ουαι βασικώς έπρεπε να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους απέναντι στο εξής ζήτημα . Πώς θα αντιμετώπιζαν το θέμα " τονικότητα". Θα σενέχιζαν να χτίζουν τη μουσική πάνω σε σημεία-κλειδιά κ το κυριότερο, θα κρατουσαν την κλασική ιεραρχία των κλειδιών;
Νομίζω ότι πλην ορισμένων εξαιρέσεων κράτησαν την κλασική φόρμα τη στιγμή που τους απασχόλησαν άλλα πράγματα.
Περιττό ίσως να πω ότι για μένα ο 20ος αι παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνο στις στιγμές του που επέδειξε απόλυτη συνέπεια προς τις αρχές της τονικότητας κ περπάτησε δηλαδή πάνω σε κλασικές φόρμες.
Τα υπόλοιπα, τα έχω ίσα με το fusion. Τα ακούω ακαδημαικά κ ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω επιθυμήσει να ακούσω Derek Bailey ή Jοhn Cage κ αναρρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος από σας που γυρνάει κουρασμένος από τη δουλειά του κ βάζει να ακούσει John Cage. Αντιθέτως, πολύ συχνά, αποζητώ να ακούσω ένα από τα "χαρισματικά παιδιά" του 20ου αι, τον Στραβίνσκυ, ο οποίος ασχολήθηκε περισσότερο με το ρυθμό παρά με τη φόρμα.Περιέργως πως συχνά βάζω να ακουσω Philip Glass αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη συζήτηση.
Ανεβάζω το "Les Noces" γιατί πρόκειται για μια σπάνια ηχογράφηση σε δισκο βινυλίου τον οποίο κάποιος είχε την καλωσύνη να μου περάσει πρώτα σε mini disc κ μετά μέσω της κάρτας ήχου το πέρασα στο pc. Την ορχήστρα της Columbia Records τη διευθύνει ο ίδιος ο Στραβίνσκυ κ πιανίστες είναι οι: Samuel Barber, Aaron Copland, Lukas Foss, Roger Sessions.
Quite a team, έτσι;
Το έργο αυτό έχει βέβαια κάποια ιστορία στο πώς εξελίχθηκε. Δεν ξέρω αν σας ενδιαφέρει να γράφουμε τέτοια ή αν μπορείτε να τα βρείτε αλλού. Εγώ πάντως δεν έχω πρόβλημα.Τα μέρη τ'ανέβασα ένα- ένα δεν ξέρω αν έκανα καλά.
1. Tableau 1: The Bride's Chamber.
2.Tableau 2: At the Bridegroom's.
3. Tableau 3: The Bride's Departure.
4. Tableau 4: The Wedding Feast.
posted by Αθήναιος at 11:56 PM
4 Comments:
Στο πρώτο λινκ έχει προστεθεί, εκ παραδρομής, ένα επιπλέον http. Διορθώστε το και σβήσατε το σχόλιον τούτο.
dsyk
Βεβαίως ενδιαφέρουν.
P.S.
Eίστε μουσικός?Ήσαστε χθες σε μια εκδήλωση/συναυλία σύγχρονης μουσικής?
Πιστεύω ότι όλες οι καλλιτεχνικές εκφράσεις κρίνονται σε δύο επίπεδα. Του παρόντος κ βέβαια του μέλλοντος.
Το γεγονός ότι όλα κρίνονται στο μέλλον δεν είναι επιχείρημα για το ότι δεν πρέπει να τα κρίνουμε στο παρόν κ επί της ουσίας, ως κρίκους της αλυσίδας της ιστορίας της μουσικής αλλά κ ως αυθύπαρκτες οντότητες για την αισθητική απόλαυση που προσφέρουν.
Επί της ουσίας συμφωνώ μαζί σας. Τα περισσότερα έργα δεν είναι να τα ακούμε μετά τη δουλειά ή πλένοντας τα πιάτα, προσωπικά τα παρακολουθώ ευκολότερα μέσα σε μια αίθουσα συναυλιών.
Κ για την αποδόση της λέξης "κλειδί" συμφωνώ, άλλωστε τον χρησιμοποίησα τον όρο, αν κ στην καθομιλουμένη των ωδείων η χρήση του όρου είναι πολύ συνηθισμένη.
Κ μένα με ενδιαφέρει να διαβάσω κάτι περισσότερο, μάλιστα, το μπλογκ είναι ανοιχτό κ μπορεί ο καθένας να κάνει ένα ποστ.
Αυτά που γράψατε είναι πολύ σημαντικά συν το γεγονός ότι στη μουσική επιστρέφουμε ωριμότεροι. Δεν ακουμε με τον ίδιο τρόπο στα 25, στα 35 κ στα 45.
Οπότε, θέλω να πιστεύω ότι στην πορεία, μας αποκαλύπτεαι σιγά-σιγά κ το υπόλοιπο 75%.
Κακώς ο Αλβέριχος δεν έγραψε εδώ αυτό που μου απάντησε ιδιαιτέρως. Υπερβολική μετριοφροσύνη. Τα προ του 20ου αι. έργα, είναι όντως "προακουσμένα" κ είναι άδικο κ άνισο να τα βάζουμε δίπλα στα έργα του 20ουαι κ να περιμένουμε να μας δημιουργήσουν αισθήματα ίδιας έντασης κ διάρκειας με αυτά.
Αλλά κ αυτά τα " προακουσμένα" όμως. αλλάζουν στο χρόνο.
Όσον αφορά στη διαπερατότητα της κλασικής μουσικής, παλαιότερα η προσέγγισή της ήταν προνόμιο των λίγων, τώρα έχει διαχυθεί παντού κ δεν υπάρχει δικαιολογία, όποιος θέλει μπορεί να την πλησιάσει. Κάποιος μου είπε ότι είναι θέμα συνήθειας κ χρειάζεται προσπάθεια να τη συνηθίσει κανείς. Σωστό. Κ για κάποιον που ακούει κλασική μουσική, χρειάζεται προσπάθεια να αρχίσει να ακούει από το πρωί μέχρι το βράδι σκυλάδικα.
Post a Comment
<< Home