Κι' ένα μπαρόκ
posted by Γιώργος at 9:15 AM
Wednesday, October 18, 2006
Contributors
HOWTO
bloguser:
mavr0sgat0s
(με μηδενικά αντί για όμικρον)
password: 2thn1s82
Previous Posts
- Cocteau, Satie & Les Six
- Όταν ο Μότζαρτ πήγε στην Αίγυπτο.
- Michael Nyman-The Piano Sings
- Michael Nyman-The piano
- London Sinfonietta
- Portsmouth Sinfonia
- Robert Schumann-Carnaval. Les Papillons
- Hélène Grimaud - Reflection
- Richard Strauss -Der Rosenkavalier-O Ιππότης με το...
- Dmitri Shostakovitch - A Portrait.
2 Comments:
Μου αρέσει πολύ αυτή η " όπερα". Έχω την εκτέλεση από τον πολύ William Christie και τους Les Arts Florrisants ( είναι αυτοί που ανέβασαν τους Παλαδίνους το καλοκαίρι). Θα ανεβάσω και αυτή την εκτέλεση το Σαβ/κο.
Καλησπέρα
Μιας και είμαστε κάτω στο baroque domain να σας πω τις εντυπώσεις μου από την Πλάταια που παρακολούθησα την Τρίτη το βράδυ.
Κατ' αρχάς να πούμε πως η παράσταση ήθελε να αναπαραγάγει μια παράσταση που είχε ανεβει το 1749.
Οπότε τα σκηνικά και τα κοστούμια υποθέτω πως ήταν βασισμένα σε σχέδια αυτής της παράστασης.
Άρα και ο στόχος ήταν να αποδόσει όσο το δυνατόν καλύτερα το πνεύμα της εποχής.
Έτσι λοιπόν και μετά τον Ταμερλάνο, του Παλαδίνους και ίσως και την Αλτσίνα (πριν 2 χρόνια την είδαμε αυτήν?) η παράσταση μου φάνηκε
να έχει μια back-to-the-basics προσέγγιση. Όχι πως αυτό είναι κακό, απλώς είχαμε αρχίσει να συνηθίζουμε σε πιο.... exciting stuff :-)
Having that in mind, θα έλεγα πως το θεατρικό/χορευτικό μέρος δεν με ενθουσίασε.
Δεν θα έλεγα πως δεν μου άρεσε, αλλά δεν με ενθουσίασε κιόλας. Overall το ισοζύγιο το βρίσκω θετικό (αμα την βαθμολογούσα όπως ο
librofilo τα βιβλία του τα τις έβαζα 65-70 :-)
Στα θετικά βάζω την καταπληκτική (παραμυθένια?, απόκοσμη?) εμφάνιση και χορό των βορίαδων στο τέλος της τρίτης πράξης. Θα έλεγα πως αυτό που έμεινε σαν η κορυφαία στιγμή της όπερας. Επισης (στα θετικά) η σκηνοθετική προσέγγιση που κατάφερε και έδωσε έντονα την αίσθηση της δράσης και της διαρκούς κίνησης και απέφυγε σε πολύ μεγάλο βαθμό το stand-and-sing το οποίο το έχουμε
συνδυάσει τόσο πολύ με τις baroque vocal δημιουργίες.
Ομολογώ πως όσον αφορά το μουσικό μέρος ήμουν λίγο biased μιας και εδώ και 3-4 μήνες ακούω συνέχεια αυτο:
http://www.amazon.co.uk/Rameau-Plat%e9e-Marc-Minkowski/dp/B000009IU9/sr=1-3/qid=1161330980/ref=sr_1_3/026-3206235-0942036?ie=UTF8&s=music
Έτσι με αυτό το μέτρο μου φάνηκαν να υποαποδίδουν κάπως οι τραγουδιστές. Επίσης νομίζω πως η Πλάταια δεν είχε τον κυριαρχικό ρόλο που περιμένα να έχει. Ήταν απλώς άλλος ένας ρόλος. Νομίζω πως ο Daniel Auchincloss ήταν λίγος για αυτό τον ρόλο. Μου άρεσε αρκετά ο Θέσπης/Ερμής όπως και η Ήρα. Το ρόλο του Μώμου και σε μεγαλύτερο βαθμό της Τρέλλας τους περίμενα και αυτούς λίγο πιο έντονους. Ότι και να πούμε όμως για τους τραγουδιστές αμα δεν έχει μια πολύ δυνατή Πλάταια όλη η παράσταση φθίνει. Overall όσον αφορά το singing part η παράσταση μου φάνηκε υποτονική.
Το αντίθετο θα πω για την ορχήστρα, η οποία μου φάνηκε .... impeccable! H μουσική του Ραμώ είναι άλλωστε το κυριότερο asset αυτής της όπερας και το πιο δυνατό σημείο της παράστασης ήταν τελικά η English Bach Festival Orchestra. Φάνηκε άλλωστε από τις πρώτες νότες του Πρόλογου, ποιο θα ήταν το κυρίαρχο component for the rest of the evening.
ps. έχω την εντύπωση πως ο ήχος στην αίθουσα τριάντη ακούγεται πολύ μουντός. Μουντός και σαν να έρχεται από απόσταση. Σαν να υπάρχει μια κουρτίνα μπροστά από τη σκηνή και κόβει. Και δεν το λέω μόνο για την Πλάταια που ίσως ήταν και λίγο φυσικό να ακούγεται λίγο σιγά (μικρό σύνολο και όργανα εποχής γαρ). Είναι μόνο δική μου η αίσθηση?
Post a Comment
<< Home